Kiedy mówimy, że projektowanie wnętrz trwa minimum pięć, sześć, a czasem dwanaście miesięcy, reakcje bywają bardzo podobne:„Ale co Wy tam tyle robicie? Przecież to tylko mały dom! Architekt zaprojektował go w 3 miesiące!”

Rozumiemy. Z zewnątrz wszystko wygląda dość prosto: są ściany, trzeba ustawić meble, dopasować kolory, wybrać parę lamp. Ktoś może doradzi, ktoś pomoże zamówić. Reszta to przecież kwestia gustu, nie?

No właśnie nie!
Projektowanie wnętrza – w naszym rozumieniu – to proces, który zaczyna się długo przed wyborem czegokolwiek. Długo przed pierwszą próbą kolorów, przed dylematem czy wybrać naturalny dąb, czy może jednak jesion.
Zaczyna się od słuchania. I od porządkowania chaosu.

‍

Każdy projekt zaczyna się od nieuporządkowanej mieszaniny rzeczy:
przyzwyczajeń, lęków, dziecięcych wspomnień, sprzętów z poprzedniego mieszkania, marzeń z Pinteresta i codziennych rytuałów, których czasem sami nie zauważamy.

Rozmowa, którą prowadzimy z klientami na początku, nie dotyczy kolorów ścian.
Dotyczy tego, jak wyglądają ich dni. Gdzie kładzie się klucze. Kto pierwszy wstaje. Ile czasu spędzacie razem, a ile osobno. Jakie macie plany jako rodzina - za rok, za dwa, za dziesięć. 
Część z naszych Klientów oczekuje potomstwa, inni oczekują aż ich potomstwo wreszcie wyjedzie na studia. Jeszcze inni tworzą szczęśliwe pary bez planów na powiększanie rodziny. Za każdym razem coś innego.
To z tych pozornie różnych i niepoukładanych rzeczy, wspomnień i planów rodzi się projekt – nie gotowy produkt, tylko koncepcja, która musi w sobie pomieścić funkcję, estetykę, rytm życia i przyszłość.

Od tej koncepcji zaczyna się wszystko, ale ona sama nie wystarczy.
Trzeba ją rozebrać na części pierwsze – przełożyć na rysunki, schematy, światło, instalacje, strefy, detale.
I w tym momencie każdy kolejny wybór zaczyna wpływać na następny.
To efekt kuli śnieżnej, z którym trzeba się zaprzyjaźnić.

Potem przychodzi czas na dokumentację – i to już nie jest „estetyczna część” pracy.
Tworzymy dziesiątki rysunków technicznych: dla elektryków, dla stolarzy, dla wykonawców instalacji, dla płytkarzy, oświetleniowców i innych specjalistów.
Równolegle powstają zestawienia, tabele, specyfikacje, opisy, numeracje, ilości i warianty.

Nie dlatego, że lubimy Excela (bo prawda jest taka, że nie lubimy!)
Tylko dlatego, że ten projekt ma się zmaterializować – w konkretnym miejscu, w określonym czasie, z pomocą ludzi, którzy nie uczestniczyli w żadnej z wcześniejszych rozmów.
I wszystko muszą wiedzieć. A dokładniej - powinni wiedzieć wszystko co dla nich konieczne.

‍

Z czasem zaczynasz też myśleć inaczej.
Nie tylko o tym, jak coś wygląda, ale jak działa, psuje się, starzeje, wymaga dostępu, serwisu, miejsca na oddech.

Myślisz o tym, że rozdzielnia elektryczna musi być dostępna, że do routera trzeba się czasem dostać, że syfon trzeba opróżnić, a domu oprócz ubrań w szafach są również ubrania do wyprania i je trzeba gdzieś schować. Ale jak się je schowa - to potem trzeba je wygodnie wyciągnąć i się nimi równie wygodnie zająć.

Myślisz o tym, że materiały mają swoje ograniczenia: maksymalne wymiary, minimalne grubości, reakcję na światło, problemy z obróbką. Że urządzenia trzeba serwisować, że światło ma temperaturę barwową i że warto, żeby ta sama panowała w całym wnętrzu.

Myślisz o tym, czy da się wnieść pianino. Czy duża płytka pod prysznic -czy ona na pewno zmieści się na klatce schodowej? A jeśli nie – czy da się to zrobić dźwigiem?

To nie są niuanse. To są rzeczy, które decydują, czy projekt będzie możliwy do zrealizowania.

‍

‍

W tym momencie pracy nie tworzymy już „wizji”.
Zaczynamy myśleć jak inżynierowie: gdzie przebiega przewód, jak wysoko kończy się zabudowa, co się dzieje, gdy ściana spotyka się z drzwiami, a listwa z ościeżnicą.

‍
Wizualizacje są – oczywiście – ale nie jako cel, tylko jako narzędzie.

‍

To też moment, w którym organizujemy spotkanie materiałowe – coś w rodzaju kulminacji wcześniejszych rozmów.
Na stole lądują dziesiątki próbek. Porównujemy faktury, kolory, odcienie, próbujemy zestawić to, co funkcjonalne, z tym, co piękne.

Nic tu nie jest przypadkowe. Nic nie jest z katalogu, bo okazuje się, że odcień tego samego materiału w katalogu lub na stronie internetowej nie jest nawet zbliżony do tego jaki jest w rzeczywistości.
I nic nie istnieje osobno - wszystko łączy się ze wszystkim.

‍

A potem przychodzi ofertowanie, kalkulowanie, dopinanie szczegółów z naszymi wykonawcami.

Na tym etapie wiele decyzji zapada poza klientem.
To my rozmawiamy z wykonawcami, tłumaczymy, uzgadniamy, upraszczamy, zmieniamy, jeśli trzeba.
Z klientem widzimy się w momentach kluczowych – gdy trzeba zatwierdzić wariant, podjąć decyzję, coś przemyśleć.
Ale nie przeciążamy.

I właśnie dlatego wielu klientów mówi potem:
„Nawet nie wiedzieliśmy, że było tyle tematów do ogarnięcia”.

Bo nie wiedzieli.
Bo nie musieli wiedzieć.

‍

Czy to wszystko zajmuje sześć miesięcy?
Tak. I to wręcz minimum, bo najczęściej trwa dłużej.

Bo nie tworzymy gotowych odpowiedzi.
Bo każda decyzja wymaga czasu, kontekstu, testowania.

Bo to nie tylko projekt.
To próba stworzenia warunków do dobrego życia – z uwzględnieniem stylu, rytmu, logistyki, wygody i świata zewnętrznego, który rzadko współpracuje tak, jakbyśmy chcieli.

Nie jesteśmy tu od „ładnego efektu”.
Jesteśmy od tego, żeby ten efekt dało się zbudować – i w nim mieszkać.

‍

‍